Komunikacja alternatywna i wspomagająca osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu

Sposób pomiaru efektów kształcenia: test pisemny, zadania praktyczne podczas pracy w grupie, obecność na zajęciach.

1. Elementy komunikacji niewerbalnej w procesie porozumiewania się.

2. AAC – definicja, terminologia, klasyfikacja: metody wspomagane i niewspomaganie komunikacji AAC a zaburzenia ze spektrum autyzmu.

3. Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej: system symboli jednoznacznych, Piktogramy, PCS, Makaton, system PECS.

4. Pomoce komunikacyjne. Tworzenie przykładowych pomocy komunikacyjnych.

5. Dobór właściwej metody AAC stosowanie do indywidualnych potrzeb osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.

6. Łączenie różnych metod AAC.

7. Metoda ułatwionej komunikacji w porozumiewaniu się osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.

7. Wykorzystanie sprzętu technicznego do komunikowania i tworzenia pomocy niezbędnych w procesie porozumiewania się.

8. Wytyczne do pracy z rodziną i z otoczeniem osoby niemówiącej.

9. Wykorzystanie metod komunikacji alternatywnej w praktyce.

SDM - Wczesny start

Błeszyński J. (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji., Impuls, Kraków 2006;

2. Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;

3. Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;

4. Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin

5. Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków

6. Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań

7. Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin

8. Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3

9. Smyczek A. (2006). Wspomaganie rozwoju komunikacji i języka dzieci niepełnosprawnych dzieci od 1-go do 6-go roku życia (w) Król M., Taczała J., Kryszczyńska J. (red.) Co? Jak? Kiedy? I dlaczego? Możliwości diagnostyki i terapii dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu w wieku od 1 do 6-go roku życia i wsparcia ich rodzin, Materiały konferencyjne, Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za krokiem”, Zamość

10. Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;

11. Grycman M., Sprawdź, jak się porozumiewam., Kuria Prowincjalna Zakonu Pijarów, Kraków 2009;

15. Styczek I.; Logopedia.; Warszawa 1980;

16. Biuletyny Stowarzyszenia “Mówić bez Słów”;

METODY KSZTAŁCENIA:

Podające, praktycznego działania, problemowe.

NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Liczba godzin kontaktowych: 25

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do zajęć: 5

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do egzaminu/ zaliczenia: 10

Liczba godzin przeznaczonych na inne zadania: 10

Sumaryczna liczba punktów ECTS: 2

Sposób pomiaru efektów kształcenia: test pisemny, zadania praktyczne podczas pracy w grupie, obecność na zajęciach.

1. Elementy komunikacji niewerbalnej w procesie porozumiewania się.

2. AAC – definicja, terminologia, klasyfikacja: metody wspomagane i niewspomaganie komunikacji AAC a zaburzenia ze spektrum autyzmu.

3. Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej: system symboli jednoznacznych, Piktogramy, PCS, Makaton, system PECS.

4. Pomoce komunikacyjne. Tworzenie przykładowych pomocy komunikacyjnych.

5. Dobór właściwej metody AAC stosowanie do indywidualnych potrzeb osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.

6. Łączenie różnych metod AAC.

7. Metoda ułatwionej komunikacji w porozumiewaniu się osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.

7. Wykorzystanie sprzętu technicznego do komunikowania i tworzenia pomocy niezbędnych w procesie porozumiewania się.

8. Wytyczne do pracy z rodziną i z otoczeniem osoby niemówiącej.

9. Wykorzystanie metod komunikacji alternatywnej w praktyce.

SDM - Wczesny start

Błeszyński J. (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji., Impuls, Kraków 2006;

2. Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;

3. Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;

4. Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin

5. Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków

6. Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań

7. Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin

8. Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3

9. Smyczek A. (2006). Wspomaganie rozwoju komunikacji i języka dzieci niepełnosprawnych dzieci od 1-go do 6-go roku życia (w) Król M., Taczała J., Kryszczyńska J. (red.) Co? Jak? Kiedy? I dlaczego? Możliwości diagnostyki i terapii dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu w wieku od 1 do 6-go roku życia i wsparcia ich rodzin, Materiały konferencyjne, Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za krokiem”, Zamość

10. Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;

11. Grycman M., Sprawdź, jak się porozumiewam., Kuria Prowincjalna Zakonu Pijarów, Kraków 2009;

15. Styczek I.; Logopedia.; Warszawa 1980;

16. Biuletyny Stowarzyszenia “Mówić bez Słów”;

METODY KSZTAŁCENIA:

Podające, praktycznego działania, problemowe.

NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Liczba godzin kontaktowych: 25

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do zajęć: 5

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do egzaminu/ zaliczenia: 10

Liczba godzin przeznaczonych na inne zadania: 10

Sumaryczna liczba punktów ECTS: 2