Umiejętności pomagania

Metody pracy:

Warsztaty – odgrywanie psychodram ukierunkowanych na rozwijanie umiejętności pomagania poprzez przyjmowanie roli osoby pomagającej oraz osoby przyjmującej pomoc, praca w małych grupach, analiza materiału filmowego

Sposoby weryfikacji efektów kształcenia:

- ocena wypowiedzi ustnych podczas zajęć,

- ocena poziomu i jakości uczestnictwa w dyskursie prowadzonym podczas zajęć,

- Test wiadomości z literatury obowiązkowej– zalicza 60% poprawnych odpowiedzi.

TREŚCI PROGRAMOWE

1. Czynniki sprzyjające skutecznemu pomaganiu: zachowania werbalne i niewerbalne pomocne oraz utrudniające, cechy osób skutecznie pomagających (samoświadomość, samoocena, wiedza, umiejętności, zainteresowania, wartości i przekonania); cechy związane z pacjentem.

2. Umiejętności komunikacyjne: postrzeganie przekazów niewerbalnych; słuchanie przekazów werbalnych (przekazy słowne poznawcze i afektywne); reagowanie pomagającego (werbalne i niewerbalne); pogłębianie uzyskanych informacji.

3. Budowanie relacji z pacjentem i ustalanie celów pomocy: relacja pomagania (zależność vs niezależność, poczucie zaufania vs nieufność); postawienie hipotez i ich weryfikacja (definiowania problemu dla celu pomocy); ustalanie wspólnego celu spotkań; kontrakt.

4. Praca z oporem. Sytuacje trudne w procesie pomagania.

5. Aspekty etyczne pomagania.

Drat-Ruszczak, K., Drążkowska-Zielińska, E. (red.) (2005). Podręcznik pomagania. Warszawa: Academica, Wyd. SWPS. (rozdziały I, II, III, IV, V)

Okun, B. F. (2002). Skuteczna pomoc psychologiczna. Warszawa: Instytut Psychologii Zdrowia PTP (rozdziały I, II, III, IV)

Sztander, W. (1999). Rozmowy, które pomagają. Warszawa: Instytut Psychologii zdrowia PTP

Metody pracy:

Warsztaty – odgrywanie psychodram ukierunkowanych na rozwijanie umiejętności pomagania poprzez przyjmowanie roli osoby pomagającej oraz osoby przyjmującej pomoc, praca w małych grupach, analiza materiału filmowego

Warunki zaliczenia: kolokwium pisemne – zalicza 60% poprawnych odpowiedzi, obecność i aktywność na zajęciach

NAKŁAD PRACY STUDENTA

Godziny kontaktowe: 30 godz.

Przygotowanie się do zajęć, lektury: 20 godz.

Przygotowanie się do zaliczenia (kolokwium pisemne): 10 godz.

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 60 godz.

Liczba punktów ECTS: 2

Metody pracy:

Warsztaty – odgrywanie psychodram ukierunkowanych na rozwijanie umiejętności pomagania poprzez przyjmowanie roli osoby pomagającej oraz osoby przyjmującej pomoc, praca w małych grupach, analiza materiału filmowego

Sposoby weryfikacji efektów kształcenia:

- ocena wypowiedzi ustnych podczas zajęć,

- ocena poziomu i jakości uczestnictwa w dyskursie prowadzonym podczas zajęć,

- Test wiadomości z literatury obowiązkowej– zalicza 60% poprawnych odpowiedzi.

1.Czynniki sprzyjające skutecznemu pomaganiu:

• Zachowania werbalne i niewerbalne pomocne oraz utrudniające

• Cechy osób skutecznie pomagających (samoświadomość, samoocena, wiedza, umiejętności, zainteresowania, wartości i przekonania)

• Cechy związane z klientem

2.Umiejętności komunikacyjne

• Postrzeganie przekazów niewerbalnych

• Słuchanie przekazów werbalnych (przekazy słowne poznawcze i afektywne)

• Reagowanie pomagającego (werbalne i niewerbalne)

• Pogłębianie uzyskanych informacji

3.Budowanie relacji i ustalanie celów pomocy

• Relacja pomagania (zależność vs niezależność, poczucie zaufania vs nieufność)

• Postawienie hipotez i ich weryfikacja (definiowania problemu dla celu pomocy)

• Ustalanie wspólnego celu spotkań

• Kontrakt

4. Praca z oporem

5. Aspekty etyczne w pomaganiu.

6. Zajęcia kończące i podsumowujące: udzielenie informacji zwrotnych; kolokwium - test wiadomości; ewaluacja zajęć

Literatura obowiązkowa:

Drat-Ruszczak, K., Drążkowska-Zielińska, E. (red.) (2005). Podręcznik pomagania. Warszawa: Academica, Wyd. SWPS. (rozdziały I, II, III, IV, V)

Okun, B. F. (2002). Skuteczna pomoc psychologiczna. Warszawa: Instytut Psychologii Zdrowia PTP (rozdziały I, II, III, IV)

Sztander, W. (1999). Rozmowy, które pomagają. Warszawa: Instytut Psychologii zdrowia PTP.

Literatura uzupełniająca:

Egan G . (2002). Kompetentne pomaganie. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka.

Zabłocka-Żytka, L., Hintze, B., Sokołowska, E., Kluczyńska, S. (2011). Ćwiczenia z podstawowych umiejętności pomagania. W: B. Weigl, (red.) Psychologia rozwoju i podstawy pomagania. Teoria – ćwiczenia – praktyka (s. 91-162). Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej

Knapp, H. (2009). Komunikacja w terapii. Warszawa: WNPWN

NAKŁAD PRACY STUDENTA

Godziny kontaktowe: 15 godz.

Przygotowanie się do zajęć, lektury: 30 godz.

Przygotowanie się do zaliczenia (kolokwium pisemne): 15 godz.

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 60 godz.

Liczba punktów ECTS: 2

Sposoby weryfikacji efektów kształcenia:

- ocena wypowiedzi ustnych podczas zajęć,

- ocena poziomu i jakości uczestnictwa w dyskursie prowadzonym podczas zajęć,

- Test wiadomości z literatury obowiązkowej– zalicza 60% poprawnych odpowiedzi.

1. Czynniki sprzyjające skutecznemu pomaganiu:

• Zachowania werbalne i niewerbalne pomocne oraz utrudniające

• Cechy osób skutecznie pomagających (samoświadomość, samoocena, wiedza, umiejętności, zainteresowania, wartości i przekonania)

• Cechy związane z klientem

2. Umiejętności komunikacyjne

• Postrzeganie przekazów niewerbalnych

• Słuchanie przekazów werbalnych (przekazy słowne poznawcze i afektywne)

• Reagowanie pomagającego (werbalne i niewerbalne)

• Pogłębianie uzyskanych informacji

3. Budowanie relacji i ustalanie celów pomocy

• Relacja pomagania (zależność vs niezależność, poczucie zaufania vs nieufność)

• Postawienie hipotez i ich weryfikacja (definiowania problemu dla celu pomocy)

• Ustalanie wspólnego celu spotkań

• Kontrakt

4. Praca z oporem

5. Sytuacje trudne w procesie pomagania. Aspekty etyczne.

6. Zajęcia kończące i podsumowujące: udzielenie informacji zwrotnych; kolokwium - test wiadomości; ewaluacja zajęć

Literatura obowiązkowa:

1. Drat-Ruszczak, K., Drążkowska-Zielińska, E. (red.) (2005). Podręcznik pomagania. Warszawa: Academica, Wyd. SWPS. (rozdziały I, II, III, IV, V)

2. Okun, B. F. (2002). Skuteczna pomoc psychologiczna. Warszawa: Instytut Psychologii Zdrowia PTP (rozdziały I, II, III, IV)

3. Sztander, W. (1999). Rozmowy, które pomagają. Warszawa: Instytut Psychologii zdrowia PTP.

Literatura uzupełniająca

1. Egan G . (2002). Kompetentne pomaganie. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka.

2. Zabłocka-Żytka, L., Hintze, B., Sokołowska, E., Kluczyńska, S. (2011). Ćwiczenia z podstawowych umiejętności pomagania. W: B. Weigl, (red.) Psychologia rozwoju i podstawy pomagania. Teoria – ćwiczenia – praktyka (s. 91-162). Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej

3. Knapp, H. (2009). Komunikacja w terapii. Warszawa: WNPWN

Metody pracy:

Warsztaty – odgrywanie psychodram ukierunkowanych na rozwijanie umiejętności pomagania poprzez przyjmowanie roli osoby pomagającej oraz osoby przyjmują

NAKŁAD PRACY STUDENTA

Godziny kontaktowe: 30 godz.

Przygotowanie się do zajęć, lektury: 20 godz.

Przygotowanie się do zaliczenia (kolokwium pisemne): 10 godz.

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 60 godz.

Liczba punktów ECTS: 2

Sposoby weryfikacji efektów kształcenia:

- ocena wypowiedzi ustnych podczas zajęć,

- ocena poziomu i jakości uczestnictwa w dyskursie prowadzonym podczas zajęć,

- Test wiadomości z literatury obowiązkowej– zalicza 60% poprawnych odpowiedzi.

1. Czynniki sprzyjające skutecznemu pomaganiu:

• Zachowania werbalne i niewerbalne pomocne oraz utrudniające

• Cechy osób skutecznie pomagających (samoświadomość, samoocena, wiedza, umiejętności, zainteresowania, wartości i przekonania)

• Cechy związane z klientem

2. Umiejętności komunikacyjne

• Postrzeganie przekazów niewerbalnych

• Słuchanie przekazów werbalnych (przekazy słowne poznawcze i afektywne)

• Reagowanie pomagającego (werbalne i niewerbalne)

• Pogłębianie uzyskanych informacji

3. Budowanie relacji i ustalanie celów pomocy

• Relacja pomagania (zależność vs niezależność, poczucie zaufania vs nieufność)

• Postawienie hipotez i ich weryfikacja (definiowania problemu dla celu pomocy)

• Ustalanie wspólnego celu spotkań

• Kontrakt

4. Praca z oporem

5. Sytuacje trudne w procesie pomagania. Aspekty etyczne.

6. Zajęcia kończące i podsumowujące: udzielenie informacji zwrotnych; kolokwium - test wiadomości; ewaluacja zajęć

Literatura obowiązkowa:

1. Drat-Ruszczak, K., Drążkowska-Zielińska, E. (red.) (2005). Podręcznik pomagania. Warszawa: Academica, Wyd. SWPS. (rozdziały I, II, III, IV, V)

2. Okun, B. F. (2002). Skuteczna pomoc psychologiczna. Warszawa: Instytut Psychologii Zdrowia PTP (rozdziały I, II, III, IV)

3. Sztander, W. (1999). Rozmowy, które pomagają. Warszawa: Instytut Psychologii zdrowia PTP.

Literatura uzupełniająca

1. Egan G . (2002). Kompetentne pomaganie. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka.

2. Zabłocka-Żytka, L., Hintze, B., Sokołowska, E., Kluczyńska, S. (2011). Ćwiczenia z podstawowych umiejętności pomagania. W: B. Weigl, (red.) Psychologia rozwoju i podstawy pomagania. Teoria – ćwiczenia – praktyka (s. 91-162). Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej

3. Knapp, H. (2009). Komunikacja w terapii. Warszawa: WNPWN

Metody pracy:

Warsztaty – odgrywanie psychodram ukierunkowanych na rozwijanie umiejętności pomagania poprzez przyjmowanie roli osoby pomagającej oraz osoby przyjmują

NAKŁAD PRACY STUDENTA

Godziny kontaktowe: 15 godz.

Przygotowanie się do zajęć, lektury: 25 godz.

Przygotowanie się do zaliczenia (kolokwium pisemne): 20 godz.

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 60 godz.

Liczba punktów ECTS: 2

Metody pracy:

- warsztaty; wykorzystanie procedur uczenia się przez doświadczanie, w tym dramatyzacji zorientowanej na rozwijanie umiejętności pomagania poprzez przyjmowanie roli osoby pomagającej oraz osoby przyjmującej pomoc,

- praca indywidualna (indywidualna refleksja),

- praca w małych grupach,

- dyskusja,

- analiza materiału filmowego.

Sposoby weryfikacji efektów kształcenia:

- ocena wypowiedzi ustnych podczas zajęć,

- ocena poziomu i jakości zaangażowanie w ćwiczenia praktyczne proponowane w ramach zajęć,

- test wiadomości z literatury obowiązkowej LUB (alternatywnie): praktyczna prezentacja symulowanej sytuacji kontaktu pomocnego wraz z jej analizą.

1. Czynniki sprzyjające skutecznemu pomaganiu:

• Zachowania werbalne i niewerbalne pomocne oraz utrudniające

• Cechy osób skutecznie pomagających (samoświadomość, samoocena, wiedza, umiejętności, zainteresowania, wartości i przekonania)

• Cechy związane z klientem

2. Umiejętności komunikacyjne

• Postrzeganie przekazów niewerbalnych

• Słuchanie przekazów werbalnych (przekazy słowne poznawcze i afektywne)

• Reagowanie pomagającego (werbalne i niewerbalne)

• Pogłębianie uzyskanych informacji

3. Budowanie relacji i ustalanie celów pomocy

• Relacja pomagania (zależność vs niezależność, poczucie zaufania vs nieufność)

• Postawienie hipotez i ich weryfikacja (definiowania problemu dla celu pomocy)

• Ustalanie wspólnego celu spotkań

• Kontrakt

4. Praca z oporem

5. Sytuacje trudne w procesie pomagania. Aspekty etyczne

6. Zajęcia kończące i podsumowujące:

• Udzielenie informacji zwrotnych

• Kolokwium - test wiadomości LUB (alternatywnie) praktyczna prezentacja symulowanej sytuacji kontaktu pomocnego

• Ewaluacja i zakończenie zajęć

Literatura obowiązkowa:

- Drat-Ruszczak, K., Drążkowska-Zielińska, E. (red.) (2005). Podręcznik pomagania. Warszawa: Academica, Wyd. SWPS. (rozdziały I, II, III, IV, V),

- Okun, B. F. (2002). Skuteczna pomoc psychologiczna. Warszawa: Instytut Psychologii Zdrowia PTP (rozdziały I, II, III, IV),

- Sztander, W. (1999). Rozmowy, które pomagają. Warszawa: Instytut Psychologii zdrowia PTP.

Literatura uzupełniająca:

- Heaton, J. A. (2003). Podstawy umiejętności terapeutycznych, Gdańsk: GWP (rozdziały I, II, III, IV, V)

Sposoby weryfikacji efektów kształcenia:

- ocena wypowiedzi ustnych podczas zajęć,

- ocena poziomu i jakości zaangażowanie w ćwiczenia praktyczne proponowane w ramach zajęć,

- test wiadomości z literatury obowiązkowej LUB (alternatywnie): praktyczna prezentacja symulowanej sytuacji kontaktu pomocnego wraz z jej analizą.

NAKŁAD PRACY STUDENTA

Godziny kontaktowe: 30 godz.

Przygotowanie się do zajęć, lektury: 20 godz.

Przygotowanie się do zaliczenia (kolokwium pisemne albo opracowanie symulacji kontaktu pomocnego): 10 godz.

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 60 godz.

Liczba punktów ECTS: 2

Sposoby weryfikacji efektów kształcenia:

- ocena wypowiedzi ustnych podczas zajęć,

- ocena poziomu i jakości uczestnictwa w dyskursie prowadzonym podczas zajęć,

- Test wiadomości z literatury obowiązkowej– zalicza 60% poprawnych odpowiedzi.

1. Czynniki sprzyjające skutecznemu pomaganiu:

• Zachowania werbalne i niewerbalne pomocne oraz utrudniające

• Cechy osób skutecznie pomagających (samoświadomość, samoocena, wiedza, umiejętności, zainteresowania, wartości i przekonania)

• Cechy związane z klientem

2. Umiejętności komunikacyjne

• Postrzeganie przekazów niewerbalnych

• Słuchanie przekazów werbalnych (przekazy słowne poznawcze i afektywne)

• Reagowanie pomagającego (werbalne i niewerbalne)

• Pogłębianie uzyskanych informacji

3. Budowanie relacji i ustalanie celów pomocy

• Relacja pomagania (zależność vs niezależność, poczucie zaufania vs nieufność)

• Postawienie hipotez i ich weryfikacja (definiowania problemu dla celu pomocy)

• Ustalanie wspólnego celu spotkań

• Kontrakt

4. Praca z oporem

5. Sytuacje trudne w procesie pomagania. Aspekty etyczne.

6. Zajęcia kończące i podsumowujące: udzielenie informacji zwrotnych; kolokwium - test wiadomości; ewaluacja zajęć

Literatura obowiązkowa:

1. Drat-Ruszczak, K., Drążkowska-Zielińska, E. (red.) (2005). Podręcznik pomagania. Warszawa: Academica, Wyd. SWPS. (rozdziały I, II, III, IV, V)

2. Okun, B. F. (2002). Skuteczna pomoc psychologiczna. Warszawa: Instytut Psychologii Zdrowia PTP (rozdziały I, II, III, IV)

3. Sztander, W. (1999). Rozmowy, które pomagają. Warszawa: Instytut Psychologii zdrowia PTP.

Literatura uzupełniająca

1. Egan G . (2002). Kompetentne pomaganie. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka.

2. Zabłocka-Żytka, L., Hintze, B., Sokołowska, E., Kluczyńska, S. (2011). Ćwiczenia z podstawowych umiejętności pomagania. W: B. Weigl, (red.) Psychologia rozwoju i podstawy pomagania. Teoria – ćwiczenia – praktyka (s. 91-162). Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej

3. Knapp, H. (2009). Komunikacja w terapii. Warszawa: WNPWN

Metody pracy:

Warsztaty – odgrywanie psychodram ukierunkowanych na rozwijanie umiejętności pomagania poprzez przyjmowanie roli osoby pomagającej oraz osoby przyjmują

NAKŁAD PRACY STUDENTA

Godziny kontaktowe: 15 godz.

Przygotowanie się do zajęć, lektury: 25 godz.