Podstawy prawne dla konstruowania programów pomocy psychologiczno-pedagogicznej

SPOSÓB POMIARU EFEKTÓW KSZTAŁCENIA:

- Pisemne kolokwium

- Ocena opracowanego planu - dla ucznia ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (praca w grupach 4-osobowych)

Analiza rozporządzeń MEN dotyczących udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Organizacja pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Analiza opinii i innych dokumentów ucznia uwzględniając mocne strony i trudności rozwojowe.

Opracowanie karty dostosowanej do indywidualnych potrzeb ucznia.

Konstruowanie planu działań wspierających dla ucznia ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się czytania i pisania.

Konstruowanie planu działań wspierających dla ucznia ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki.

Konstruowanie planu działań wspierających dostosowanego do potrzeb, zainteresowań i możliwości ucznia szczególnie uzdolnionego.

Ocena efektywności udzielanej pomocy.

LITERATURA OBOWIĄZKOWA:

1. Bogdanowicz, M. Adryjanek, A. (2009). Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów. Gdynia: Operon.

2. Głodkowska, J. (red.). (2011). Uczeń ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w szkole ogólnodostępnej. Wybrane zagadnienia

teoretyczne, diagnostyczne i metodyczne. Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.

3. Głodkowska, J. (red.). (2010). Dydaktyka specjalna w przygotowaniu do kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.

4. Gruszczyk-Kolczyńska, E. (1992). Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki. Warszawa: WSiP.

5. Gruszczyk-Kolczyńska, E., Dobosz, K., Zielińska, E. (1996). Jak nauczyć dzieci sztuki konstruowania gier?. Warszawa: WSiP.

6. Łaszczyk, J., Jabłonowska, M. (2009). Zdolności i twórczość jako perspektywa współczesnej edukacji, Warszawa: Wydawnictwo

Universitas Rediviva.

7. Podniesienie efektywności kształcenie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Materiały szkoleniowe cz. I, II. Ministerstwo

Edukacji Narodowej.

8. Aktualne Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

9. Smith, D. D. (2009). Pedagogika specjalna. Podręcznik akademicki. (cz.2. ). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, Wydawnictwo

APS.

USOSweb: Szczegóły przedmiotu: 10-5S-KPD, w cyklu: 2016Z, jednostka dawcy: <brak>, grupa przedm.: <brak>

Strona 2 z 2 30.09.2017 22:12

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA:

1. Al-Khamisy, D. Obserwacja dziecka w przedszkolu. RAABE.

2. Brzezińska, A.I. (red.) (2005). Psychologiczne portrety człowieka. Praktyczna psychologia rozwojowa (rozdział 7-10). Gdańsk: Gdańskie

Wydawnictwo Psychologiczne.

3. Jastrząb, J. Baczała, D. (2011). Pedagogika toruńska. Wybrane zagadnienia z pedagogiki korekcyjno-kompensacyjnej. Wzorzec

terapeuty. Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK.

METODY KSZTAŁCENIA:

− metody asymilacji wiedzy (podająca)

− metody samodzielnego dochodzenia do wiedzy (problemowa) - klasyczna metoda problemowa, burza mózgów

− metody praktyczne.

SZACOWANY NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Godziny kontaktowe np. wykład, ćwiczenia (15h.)

Przygotowanie się do zajęć, lektury (15h.)

Przygotowanie się do egzaminu (10h.)

Przygotowanie referatu, eseju, prezentacji (10h)

Inne formy (10h.)

Sumaryczna liczba punktów ECTS - 2

SPOSÓB POMIARU EFEKTÓW KSZTAŁCENIA:

- Pisemne kolokwium

- Ocena opracowanego programu pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla ucznia w oparciu o analizę indywidualnego przypadku

Analiza rozporządzeń MEN dotyczących udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

Organizacja pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Analiza opinii i innych dokumentów ucznia uwzględniając mocne strony oraz trudności rozwojowe.

Analiza programów pomocy psychogiczno-pedagogicznej.

Konstruowanie programów pomocy psychologiczno-pedagogicznej w oparciu o indywidualny przypadek ucznia o specyficznych trudnościach w uczeniu się.

Ocena efektywności udzielanej pomocy.

LITERATURA OBOWIĄZKOWA:

1. Olechowska, A. (2016). Specjalne potrzeby edukacyjne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

2. Radwańska, A. (2017). Jak pomóc dziecku z dysleksją. Poradnik dla rodziców i nauczycieli. Warszawa: Difin.

3. Głodkowska, J. (red.). (2010). Dydaktyka specjalna w przygotowaniu do kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.

4. Gruszczyk-Kolczyńska, E. (1992). Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki. Warszawa: WSiP.

5. Naprawa, R., Tanajewska, A., Mach, C., Szczepańska, K. (2012). Karta indywidualnych potrzeb ucznia. Zakres dostosowania wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.

6. Łaszczyk, J., Jabłonowska, M. (2009). Zdolności i twórczość jako perspektywa współczesnej edukacji, Warszawa: Wydawnictwo

Universitas Rediviva.

7. Podniesienie efektywności kształcenie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Materiały szkoleniowe cz. I, II. Ministerstwo

Edukacji Narodowej.

8. Aktualne Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. z 2017, poz. 1591).

9. Smith, D. D. (2009). Pedagogika specjalna. Podręcznik akademicki. (cz.2. ). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, Wydawnictwo

APS.

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA:

1. Al-Khamisy, D. Obserwacja dziecka w przedszkolu. RAABE.

2. Brzezińska, A.I. (red.) (2005). Psychologiczne portrety człowieka. Praktyczna psychologia rozwojowa (rozdział 7-10). Gdańsk: Gdańskie

Wydawnictwo Psychologiczne.

3. Jastrząb, J. Baczała, D. (2011). Pedagogika toruńska. Wybrane zagadnienia z pedagogiki korekcyjno-kompensacyjnej. Wzorzec

terapeuty. Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK.

4. Skibska, J. (red.) (2017). Diagnoza interdyscyplinarna. Wybrane problemy. Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls".

METODY KSZTAŁCENIA:

− metody asymilacji wiedzy (podająca)

− metody samodzielnego dochodzenia do wiedzy (problemowa) - klasyczna metoda problemowa, burza mózgów

− metody praktyczne.

SZACOWANY NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Godziny kontaktowe np. wykład, ćwiczenia (10h.)

Przygotowanie się do zajęć, lektury (15h.)

Przygotowanie się do kolokwium (10h.)

Przygotowanie programu/planu (10h)

Inne formy (10h.)

Sumaryczna liczba punktów ECTS - 2