Orientacja w otoczeniu i precyzyjne porozumiewanie się

obowiązkowe

Za pomocą egzaminu będzie sprawdzany to, czy:

- Student zna przebieg kształtowania się: orientacji w otoczeniu i precyzyjnego porozumiewania się: od wytyczania kierunków i położenia obiektów względem siebie, drugiej osoby i przyjętego układu odniesienia, poprzez odnajdowanie informacji na kartce papieru do posługiwania się uproszczonymi rysunkami

- Student wykazuje się umiejętnościami planowania i realizowania treści kształcenia w każdym z wymienionych zakresów wspomagania rozwoju

- Student ustala co dzieci wiedzą i potrafią, a potem dostosowuje zakres i metody kształtowania wiadomości i umiejętności matematycznych do kompetencji dzieci

- Student potrafi umiejętnie rozszerzać treści kształcenia w każdym z wymienionych zakresów wspomagania rozwoju i edukacji matematycznej małych

- Student właściwe kieruje procesem uczenia się dzieci

- Student właściwe traktuje dzieci podczas naprzemiennego układania i rozwiązywania zadań

- Student przejawia właściwy stosunek do dziecka

Blok 1. Wyjaśnienie podstawowych terminów. Aspekty przestrzeni. Etapy kształtowania się orientacji przestrzennej, sposoby sprawdzania opanowania przez dzieici orientacji na poszczególnych poziomach orientacji.

Blok 2. Ćwiczenia wspomagające w zakresie schematu własnego ciała, własnego punktu widzenia świata, punkcie widzenia drugiej osoby, punkcie widzenia rzeczy, orientacji na płaskiej kartce papieru oraz w zakresie

Literatura obowiązkowa

• O dzieciach matematycznie uzdolnionych. Książka dla rodziców i nauczycieli, red. E. Gruszczyk-Kolczyńska, Wydawnictwo Nowa Era, Warszawa 2012; rozdziały: „Orientacja w otoczeniu i precyzyjne porozumiewanie się: od wytyczania kierunków i położenia obiektów, przez odnajdywanie informacji na kartce, do posługiwania się uproszczonymi rysunkami”,

• Wspomaganie rozwoju umysłowego oraz edukacja matematyczna dzieci w ostatnim roku wychowania przedszkolnego i w pierwszym roku szkolnej edukacji, red. E. Gruszczyk-Kolczyńska, Wydawnictwo Edukacja Polska, Warszawa 2009, rozdziały: ”Orientacja w przestrzeni i kształtowanie umiejętności społecznych dzieci”.

Literatura obowiązkowa

• Gruszczyk-Kolczyńska E.: Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki. Przyczyny, diagnoza, zajęcia korekcyjno-wyrównawcze, WSiP, Warszawa 1992; „schemat własnego ciała i orientacja przestrzenna”;

• Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E.: Wspomaganie rozwoju umysłowego trzylatków i dzieci starszych wolniej rozwijających się, WSiP, Warszawa 2000; „Jaki jestem? Poznaję samego siebie...”, „Lepiej poznaję przestrzeń wokół mnie...”;

• Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E.: Wspomaganie rozwoju umysłowego czterolatków i pięciolatków, WSiP, Warszawa 2004; „Kształtowanie świadomości własnego „Ja” oraz orientacji przestrzennej”;

• Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E.: Dziecięca matematyka. Książka dla rodziców i nauczycieli, WSiP, Warszawa 1997; „Orientacja przestrzenna”;

• Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E.: Dziecięca matematyka. Metodyka i scenariusze zajęć z 6-latkami w przedszkolu, w szkole i placówkach integracyjnych, WSiP, Warszawa 2000; „Orientacja przestrzenna”;

• Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E.: Dziecięca matematyka. Program dla przedszkoli, klas zerowych i placówek integracyjnych, WSiP, Warszawa 1999; „Orientacja przestrzenna i umiejętności społeczne”;

• Gruszczyk-Kolczyńska E. i Zielińska E., Kupisiewicz M.: Dziecięca matematyka. Książka dla rodziców i nauczycieli dzieci z wadą słuchu. WSiP, Warszawa 1999;

• Głodkowska J.: Pomóżmy dziecku z upośledzeniem umysłowym doświadczać przestrzeni. Orientacja przestrzenna w teorii, diagnozie i rozwoju dziecka. Wydawnictwo WSPS, Warszawa 2000 - autorka proponuje wiele ciekawych metod z użyciem inscenizacji i dramy, w grach i zabawach;

• Mihilewicz S.: Schemat ciała i orientacja w przestrzeni u dzieci z porażeniem mózgowym, Wydaw. Dolnośląska Szkoła Wyższej Edukacji, Wrocław 1999; “Schemat ciała i orientacja przestrzenna”;

• Kwapisz J. i J.: Orientacja przestrzenna i poruszanie się niewidzących oraz słabowidzących, WSiP, Warzawa 1990; “wprowadzenie”;

• Bogdanowicz M.: Ćwiczenia grafomotoryczne. Przedszkole; klasy “0” - 1. Wyda. Speed, Gdańsk 1992;

• Bogdanowicz M.: Dyktanda graficzne;

• Bogdanowicz M., Okrzesik D.: Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, Harmonia, Gdańsk 2006 – książka zapewnia wiele ćwiczeń na: świadomość własnego ciała, poznanie przestrzeni;

• Bogdanowicz M.: Leworęczność u dzieci, WSiP, Warszawa 1989 – zestaw przydatnych ćwiczeń do postępowania z dzieckiem leworęcznym (i nie tylko);

• Hannaford C.: Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł. Podstawy kinezjologii edukacyjnej. Medyk, Warszawa 1998 – skuteczna w rozwoju może okazać się również metod Paula Denisona;

• Frostig M., Horne D.: Wzory i obrazki, poziom: podstawowy, średni i wysoki. PTP Warszawa 1989 – przydatne będą do rozwijania orientacji na płaskiej kartce papieru;

Za pomocą egzaminu będzie sprawdzany to, czy:

- Student zna przebieg kształtowania się: orientacji w otoczeniu i precyzyjnego porozumiewania się: od wytyczania kierunków i położenia obiektów względem siebie, drugiej osoby i przyjętego układu odniesienia, poprzez odnajdowanie informacji na kartce papieru do posługiwania się uproszczonymi rysunkami

- Student wykazuje się umiejętnościami planowania i realizowania treści kształcenia w każdym z wymienionych zakresów wspomagania rozwoju

- Student ustala co dzieci wiedzą i potrafią, a potem dostosowuje zakres i metody kształtowania wiadomości i umiejętności matematycznych do kompetencji dzieci

- Student potrafi umiejętnie rozszerzać treści kształcenia w każdym z wymienionych zakresów wspomagania rozwoju i edukacji matematycznej małych

- Student właściwe kieruje procesem uczenia się dzieci

- Student właściwe traktuje dzieci podczas naprzemiennego układania i rozwiązywania zadań

- Student przejawia właściwy stosunek do dziecka