Dydaktyka z ewaluacją wyników kształcenia

Pomiar efektów kształcenia:

W odniesieniu do wykładów

Opis egzaminu/zaliczenia

1. Egzamin ustny (na życzenie studentów)

2. Przygotowanie indywidualnie lub zespołowo oryginalnego eseju albo prezentacji multimedialnej na jeden z 20 tematów podanych przez prowadzącego wykłady; z uwzględnieniem indywidualnych propozycji słuchaczy zgodnych z ich zainteresowaniami i mieszczących się w ramach problematyki nauki o wychowaniu.

W odniesieniu do ćwiczeń:

1. Obecność i aktywność na zajęciach

2. Kolokwium (test)

Treści wykładów

1. Miejsce pedagogiki ze szczególnym uwzględnieniem dydaktyki ogólnej w ramach nauk społecznych (humanistycznych), a zwłaszcza w odniesieniu do psychologii i socjologii.

2. Johann Friedrich Herbart jako „ojciec założyciel” dydaktyki ogólnej pojmowanej nie jako sztuka, lecz nauka; kontynuacja – szkoła herbartystów.

3. Reakcja na herbartyzm czyli progresywizm w pedagogice amerykańskiej, pedagogika reformy w krajach niemieckojęzycznych, ruch nowego wychowania (nowej szkoły) w krajach frankofońskich i w Polsce.

4. Współczesne koncepcje nauczania i kształcenia ze szczególnym uwzględnieniem nauczania problemowego i zespołowego oraz metody projektów, a także tzw. alternatywnych form, metod i środków kształcenia.

5. Teoria kształcenia wielostronnego Wincentego Okonia i jej implikacje dla współczesnej szkoły.

Ćwiczenia:

1. Cele i treści kształcenia.

2. Metody nauczania i uczenia się.

3. Środki dydaktyczne.

4. Formy organizacji kształcenia.

5. Zasady dydaktyczne.

6. Projektowanie zajęć.

7. Ewaluacja wyników kształcenia: ocenianie sumujące, ocenianie opisowe, ocenianie kształtujące.

8. Dylematy i błędy oceniania.

1. Obowiązkowa:

Czesław Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki ogólnej.

Wincenty Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej

Mirosław S. Szymański, O metodzie projektów. Z historii, teorii i praktyki pewnej metody kształcenia

2. Uzupełniająca

Edouard Claparede, Szkoła na miarę

John Dewey, Szkoła a społeczeństwo

Johann Friedrich Herbart, Pedagogika ogólna wywiedziona z celu wychowania

Ivan Illich, Odszkolnić społeczeństwo

Ellen Key, Stulecie dziecka

Mirosław S. Szymański, Niemiecka pedagogika reformy 1890 – 1933.

Metody kształcenia:

- wykład

- rozmowa kierowana

- gry dydaktyczne

- metody oparte na działaniu praktycznym

Liczba godzin kontaktowych: 45h

Praca samodzielna: 10h

Przygotowanie się do egzaminu/zaliczenia: 5h

Pomiar efektów kształcenia

Wykład

1. Egzamin ustny (na życzenie studentów)

2. Przygotowanie indywidualnie lub zespołowo oryginalnego eseju albo prezentacji multimedialnej na jeden z 20 tematów podanych przez prowadzącego wykłady; z uwzględnieniem indywidualnych propozycji słuchaczy zgodnych z ich zainteresowaniami i mieszczących się w ramach problematyki nauki o wychowaniu.

Ćwiczenia

1. Obecność i aktywność na zajęciach

2. Przygotowanie konspektu zajęć dydaktycznych

Treści wykładów:

1. Miejsce pedagogiki ze szczególnym uwzględnieniem dydaktyki ogólnej w ramach nauk społecznych (humanistycznych), a zwłaszcza w odniesieniu do psychologii i socjologii

2. Johann Friedrich Herbart jako „ojciec założyciel” dydaktyki ogólnej pojmowanej nie jako sztuka, lecz nauka; kontynuacja – szkoła herbartystów

3. Reakcja na herbartyzm czyli progresywizm w pedagogice amerykańskiej, pedagogika reformy w krajach niemieckojęzycznych, ruch nowego wychowania (nowej szkoły) w krajach frankofońskich i w Polsce

4. Współczesne koncepcje nauczania i kształcenia ze szczególnym uwzględnieniem nauczania problemowego i zespołowego oraz metody projektów, a także tzw. alternatywnych form, metod i środków kształcenia

5. Teoria kształcenia wielostronnego Wincentego Okonia i jej implikacje dla współczesnej szkoły.

Treści ćwiczeń:

1. Cele i treści kształcenia.

2. Metody nauczania i uczenia się.

3. Środki dydaktyczne.

4. Formy organizacji kształcenia.

5. Zasady dydaktyczne.

6. Projektowanie zajęć.

7. Ewaluacja wyników kształcenia: ocenianie sumujące, ocenianie opisowe, ocenianie kształtujące. Dylematy i błędy oceniania.

1. Obowiązkowa:

Czesław Kupisiewicz (doktor honoriscausa APS-u), Podstawy dydaktyki ogólnej.

Wincenty Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej

Mirosław S. Szymański, O metodzie projektów. Z historii, teorii i praktyki pewnej metody kształcenia

2. Uzupełniająca

Edouard Claparede, Szkoła na miarę

John Dewey, Szkoła a społeczeństwo

Johann Friedrich Herbart, Pedagogika ogólna wywiedziona z celu wychowania

Ivan Illich, Odszkolnić społeczeństwo

Ellen Key, Stulecie dziecka

Mirosław S. Szymański, Niemiecka pedagogika reformy 1890 – 1933.

Metody kształcenia:

- wykład

- rozmowa kierowana

- gry dydaktyczne

- metody oparte na działaniu praktycznym

Liczba godzin kontaktowych: 45h

Praca samodzielna: 10h

Przygotowanie się do egzaminu/zaliczenia: 5h

Weryfikacja efektów kształcenia/Warunki zaliczenia przedmiotu

W odniesieniu do wykładów

1. Egzamin ustny (na życzenie studentów)

2. Przygotowanie indywidualnie lub zespołowo oryginalnego eseju albo prezentacji multimedialnej na jeden z 20 tematów podanych przez prowadzącego wykłady; z uwzględnieniem indywidualnych propozycji słuchaczy zgodnych z ich zainteresowaniami i mieszczących się w ramach problematyki nauki o wychowaniu.

W odniesieniu do ćwiczeń:

1. Obecność i aktywność na zajęciach

2. Kolokwium (test)

Treści wykładów

1. Miejsce pedagogiki ze szczególnym uwzględnieniem dydaktyki ogólnej w ramach nauk społecznych (humanistycznych), a zwłaszcza w odniesieniu do psychologii i socjologii.

2. Johann Friedrich Herbart jako „ojciec założyciel” dydaktyki ogólnej pojmowanej nie jako sztuka, lecz nauka; kontynuacja – szkoła herbartystów.

3. Reakcja na herbartyzm czyli progresywizm w pedagogice amerykańskiej, pedagogika reformy w krajach niemieckojęzycznych, ruch nowego wychowania (nowej szkoły) w krajach frankofońskich i w Polsce.

4. Współczesne koncepcje nauczania i kształcenia ze szczególnym uwzględnieniem nauczania problemowego i zespołowego oraz metody projektów, a także tzw. alternatywnych form, metod i środków kształcenia.

5. Teoria kształcenia wielostronnego Wincentego Okonia i jej implikacje dla współczesnej szkoły.

Ćwiczenia:

1. Cele i treści kształcenia.

2. Metody nauczania i uczenia się.

3. Środki dydaktyczne.

4. Formy organizacji kształcenia.

5. Zasady skutecznej edukacji.

6. Projektowanie zajęć.

7. Ewaluacja wyników kształcenia.

8. Dylematy i błędy oceniania.

1. Obowiązkowa:

Czesław Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki ogólnej.

Wincenty Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej

Mirosław S. Szymański, O metodzie projektów. Z historii, teorii i praktyki pewnej metody kształcenia

2. Uzupełniająca:

John Dewey, Szkoła a społeczeństwo

Johann Friedrich Herbart, Pedagogika ogólna wywiedziona z celu wychowania

Ivan Illich, Odszkolnić społeczeństwo

Ellen Key, Stulecie dziecka

Mirosław S. Szymański, Niemiecka pedagogika reformy 1890 – 1933.

Metody kształcenia:

- wykład

- rozmowa kierowana

- metoda stacji uczenia się

- metody oparte na działaniu praktycznym

Liczba godzin kontaktowych: 45h

Praca samodzielna: 10h

Przygotowanie się do egzaminu/zaliczenia: 5h

Weryfikacja efektów kształcenia/Warunki zaliczenia przedmiotu

Wykład

1. Egzamin ustny (na życzenie studentów)

2. Przygotowanie indywidualnie lub zespołowo oryginalnego eseju albo prezentacji multimedialnej na jeden z 20 tematów podanych przez prowadzącego wykłady; z uwzględnieniem indywidualnych propozycji słuchaczy zgodnych z ich zainteresowaniami i mieszczących się w ramach problematyki nauki o wychowaniu.

Ćwiczenia

1. Obecność i aktywność na zajęciach

2. Przygotowanie konspektu zajęć

Treści wykładów:

1. Miejsce pedagogiki ze szczególnym uwzględnieniem dydaktyki ogólnej w ramach nauk społecznych (humanistycznych), a zwłaszcza w odniesieniu do psychologii i socjologii

2. Johann Friedrich Herbart jako „ojciec założyciel” dydaktyki ogólnej pojmowanej nie jako sztuka, lecz nauka; kontynuacja – szkoła herbartystów

3. Reakcja na herbartyzm czyli progresywizm w pedagogice amerykańskiej, pedagogika reformy w krajach niemieckojęzycznych, ruch nowego wychowania (nowej szkoły) w krajach frankofońskich i w Polsce

4. Współczesne koncepcje nauczania i kształcenia ze szczególnym uwzględnieniem nauczania problemowego i zespołowego oraz metody projektów, a także tzw. alternatywnych form, metod i środków kształcenia

5. Teoria kształcenia wielostronnego Wincentego Okonia i jej implikacje dla współczesnej szkoły.

Treści ćwiczeń:

1. Cele kształcenia.

2. Projektowanie zadań dydaktycznych.

3. Metody kształcenia.

4. Środki dydaktyczne.

5. Formy organizacji kształcenia.

6. Zasady nauczania.

7. Projektowanie zajęć.

8. Ewaluacja wyników kształcenia. Dylematy i błędy oceniania.

1. Obowiązkowa:

Czesław Kupisiewicz (doktor honoriscausa APS-u), Podstawy dydaktyki ogólnej.

Wincenty Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej

Mirosław S. Szymański, O metodzie projektów. Z historii, teorii i praktyki pewnej metody kształcenia

2. Uzupełniająca

John Dewey, Szkoła a społeczeństwo

Johann Friedrich Herbart, Pedagogika ogólna wywiedziona z celu wychowania

Ivan Illich, Odszkolnić społeczeństwo

Ellen Key, Stulecie dziecka

Mirosław S. Szymański, Niemiecka pedagogika reformy 1890 – 1933.

Metody kształcenia:

- wykład

- rozmowa kierowana

- metoda stacji uczenia się

- metody oparte na działaniu praktycznym

Liczba godzin kontaktowych: 45h

Praca samodzielna: 10h

Przygotowanie się do egzaminu/zaliczenia: 5h

Warunki zaliczenia wykładów:

Egzamin pisemny - test (zadania otwarte i zamknięte) obejmujący problematykę wykładów

Warunki zaliczenia ćwiczeń:

1. Obecność i aktywność na zajęciach

2. Przygotowanie konspektu zajęć

WYKŁADY

TREŚCI PROGRAMOWE

1. Dydaktyka ogólna jako subdyscyplina pedagogiczna. Dydaktyka ogólna a dydaktyki szczegółowe. Podstawowe pojęcia dydaktyczne.

2. Założenia współczesnej dydaktyki. Modele współczesnej szkoły.

3. Klasa szkolna jako środowisko edukacyjne. Style kierowania klasą.

4. Proces kształcenia i jego uwarunkowania. Koncepcja wielostronnego nauczania W. Okonia.

5. Nauczanie w klasie zróżnicowanej w zakresie możliwości edukacyjnych. Praca z uczniem zdolnym oraz ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

6.Planowanie pracy dydaktycznej. Ewaluacja osiągnięć uczniów: sprawdzanie i ocenianie osiągnięć szkolnych. Dylematy i błędy oceniania.

ĆWICZENIA

TREŚCI PROGRAMOWE

1. Cele i treści kształcenia.

2. Metody kształcenia.

3. Formy organizacyjne kształcenia.

4. Zasady kształcenia.

5. Środki dydaktyczne.

6. Projektowanie zajęć (konspekt).

7. Ewaluacja wyników kształcenia.

LITERATURA PODSTAWOWA

Davis, R.H. i in. (1983). Konstruowanie systemu kształcenia. Warszawa: PWN.

Kruszewski, K. (2004). Sztuka nauczania. Czynności nauczyciela. Warszawa: PWN.

Kupisiewicz, Cz. (2012). Dydaktyka. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.

Okoń, W. (2016). Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak

Niemierko, B. (2021). Diagnostyka edukacyjna. Wydanie rozszerzone. Warszawa: PWN.

Petty, G. (2010). Nowoczesne nauczanie. Praktyczne wskazówki i techniki dla nauczycieli, wykładowców i szkoleniowców. Sopot: GWP.

Sterna, D. (2018). Uczę się uczyć. Ocenianie kształtujące w praktyce. Warszawa: CEO.

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA

Arends, R.I. (1994). Uczymy się nauczać. Warszawa: WSiP.

Dix, P. (2013). Jak modelować zachowania uczniów i zarządzać klasą. Warszawa: PWN.

Janowski, A. (2002). Pedagogika praktyczna. Warszawa: Wydawnictwo Fraszka Edukacyjna.

Konarzewski, K. (2004). Sztuka nauczania. Szkoła. Warszawa: PWN.

Limont, W. (2012). Uczeń zdolny. Jak go rozpoznać i jak z nim pracować? Gdańsk: GWP.

Sterna, D. (2014). Uczę (się) w szkole. Warszawa: CEO (publikacja dostępna jako .pdf)

Metody kształcenia:

- wykład

- dyskusja

- metody oparte na działaniu praktycznym

Nakład pracy studenta:

Liczba godzin kontaktowych: 45h

Przygotowanie się do egzaminu/zaliczenia: 15h

Liczba punktów ECTS: 2

Warunki zaliczenia ćwiczeń:

1. Obecność i aktywność na zajęciach

2. Przygotowanie konspektu zajęć

Pomiar efektów kształcenia:

Egzamin pisemny - test (zadania otwarte i zamknięte) obejmujący problematykę wykładów

Treść wykładów:

1. Dydaktyka jako praktyka kulturowa i dyscyplina naukowa. Zadania dydaktyki współczesnej. Elementy struktury systemu dydaktyczno-wychowawczego (proces kształcenia, cele i treści kształcenia, metody nauczania i uczenia się, środki dydaktyczne, formy organizacyjne kształcenia i wychowania)

2. Paradygmaty dydaktyki współczesnej. Charakterystyka wybranych modeli dydaktyki (dydaktyka normatywna, dydaktyka humanistyczna, dydaktyka konstruktywistyczna, dydaktyka krytyczna)

3. Problem ładu i dyscypliny w klasie. Indywidualizacja kształcenia: sposoby indywidualizowania; ryzyko etykietowania; ukryta pedagogia

4. Ewaluacja i ocenianie szkolne: pojęcie, rodzaje. Błędy i dylematy oceniania

Treść ćwiczeń:

1. Edukacja skuteczna, czyli jaka? Wybrane zasady efektywnej edukacji

2. Cele kształcenia: formułowanie celów ogólnych i ich operacjonalizowanie

3. Metody kształcenia i środki dydaktyczne

4. Projektowanie zadań dydaktycznych: modele, implementacja

5. Formy organizacyjne kształcenia

6. Projektowanie zajęć (konspekt)

7. Ocena i ocenianie wyników kształcenia. Etyka oceniania

D. Klus-Stańska, Paradygmaty dydaktyki. Myśleć teoria o praktyce.

K. Kruszewski, Sztuka nauczania. Czynności nauczyciela.

W. Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej.

D. Sterna, Uczę się uczyć. Ocenianie kształtujące w praktyce.

Metody kształcenia:

- wykład

- rozmowa kierowana

- dyskusja

- metoda stacji uczenia się

- metody oparte na działaniu praktycznym

Nakład pracy studenta:

Liczba godzin kontaktowych: 45h

Przygotowanie się do egzaminu/zaliczenia: 15h

Liczba punktów ECTS: 2