Techniki terapii i pomocy psychologicznej dzieciom i młodzieży 20-3S-TTP1
Wykład (WYK) Semestr zimowy 2020/2021

1. Ambroziak, K., Kołakowski, A., Siwek, K. (2018). Depresja nastolatków. Gdańsk: GWP. (roz 3, 5, 8, 9, 10, 11)

2. Białecka-Pikul, M. Kołodziejczyk, A., Stępień-Nycz, M., Sikorska, I., Nęcki, S., Jackiewicz, M. Filip, A. (2016). Jak rozwijać rozumienie społeczne? Program warsztatów dla młodzieży. Kraków: Wydawnictwo Edukacyjne.

3. Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016). Psychologia kliniczna, Warszwa: PWN. (roz 22)

4. Gmitrowicz, A., Janas-Kozik, M. (2018). Zaburzenia psychiczne dzieci i młodzieży. Warszawa: Medical Tribune Polska.

5. Grzesiuk, L., Suszek, H. (2011). Psychoterapia. Praktyka. (roz. 1, 2, 8, 9, 20, 21)

6. Grzesiuk, L., Suszek, H. (2011). Psychoterapia. Problemy pacjentów (roz. 16, 17, 18, 19, 20)

7. Kaduson, H., Schaefer, Ch. (2001). Zabawa w psychoterapii, Gdańsk: GWP. (roz. 6, 22, 34, 67, 72)

8. Kazdin, A. E., Weisz, J. R. (2006). Psychoterapia dzieci i młodzieży. Metody oparte na dowodach. Kraków: Wyd. UJ. (roz. 5, 6, 11, 13, 15, 22)

9. Kendall, P. (2004). Zaburzenia okresu dzieciństwa i adolescencji, Gdańsk: GWP.

10. Kendall, P. Choudhury, M., Hudson, J., Webb, A. (2013). Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń lękowych u młodzieży. Sopot: GWP.

11. Kendall, P., Hedtke, K. A. (2013). Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń lękowych u dzieci. Podręcznik terapeuty, Gdańsk: GWP.

12. Kendall, P. (2010). Terapia dzieci i młodzieży. Procedury behawioralno-poznawcze. Kraków. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. (roz. 4, 5, 7, 8)

13. Kołakowski, A., Pisula, A. (2014). Sposób na trudne dziecko. Przyjazna terapia behawioralna. Sopot: GWP.

14. Kmita, G., Kaczmarek, T. (2004). Wczesna interwencja-miejsce psychologa w opiece nad małym dzieckiem i jego rodziną, Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP, t.2.

15. Landreth, G. L. (2016). Terapia zabawą. Kraków. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. (roz. 2, 5, 6,7,8, 9,11,12,13)

16. Manassis, K. (2014). Opracowanie przypadku w terapii dzieci i młodzieży. Kraków. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. (roz. 1,2, 4, 7, 8,9, 10, 11)

17. Molicka, M. (2002). Bajkoterapia. O lękach dzieci i nowej metodzie terapii. Poznań: Media Rodzina. (część I roz. 1, 2, 7,8, 9, część II )

18. Oster G., Gould P. (1999). Rysunek w psychoterapii, Gdańsk: GWP.

19. Rusek, M. (2015). Wypowiedzieć niewypowiedziane – użycie Scenotestu na oddziale onkologii dziecięcej na przykładzie pracy z 7-letnią pacjentką z nawrotem ostrej białaczki szpikowej, Psychoonkologia, 4, 161–168.

20. Stemplewska-Żakowicz, K., Krejtz, K. (2005). Wywiad psychologiczny. tom III (s. 131- 165; 291-340), Warszawa: Wydawnictwo PTP/PTP.

21. Toeplitz, Z. (2019). Niepełnoletni jako klient psychologa w: J. Brzeziński, B. Chyrowicz, Z. Toeplitz, M. Toeplitz-Winiewska (red.), Etyka zawodu psychologa (s. 427-447). Warszawa: PWN.

22. Zalewska, M. (2008). Zaburzenia rozwoju z perspektywy relacji. Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP, t.6.

23. Zawadzka, E., Rawa-Kochanowska, A. (2015). Magiczny świat baśni i bajek. Metafory i symbole w procesie wspomagania dziecka w rozwoju. Warszawa: Difin.

Literatura uzupełniająca:

1. Kmita, G. (2007). Małe dziecko i jego rodzina – z teorii i praktyki wczesnej interwencji psychologicznej. Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP, t.5.

2. Kozłowska, A. (2005). Zaburzenia życia uczuciowego dziecka problemem rodziny. Jak pomóc rodzinie i dziecku?, Warszawa: Wyd. „Żak”.

3. Maryniak, A., Świecicka, M. (2006). Problemy tożsamości i etyki zawodowej dziecięcego psychologa klinicznego. Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP, t.4.

4. Reczek, E., Miś, L. (2001). Z teoretycznych i metodologicznych zagadnień Wideotreningu Komunikacji, Kraków: Wyd. Instytut Socjologii UJ.

5. Schier, K. (2014). Dorosłe dzieci: psychologiczna problematyka odwrócenia ról w rodzinie Warszawa: Wyd. Scholar

6. Stemplewska-Żakowicz, K., Krejtz, K. (2005). Wywiad psychologiczny. Tom I (s. 31-89; 90- 116; 117-128; 129- 149; 179- 197 oraz Aneks), tom II ( rozdz. Pytania i inne instrumenty konwersacyjne...) Warszawa: Wydawnictwo PTP/PTP.

7. Zalewska M. ( 1998). Dziecko w autoportrecie z zamalowaną twarzą, Warszawa: Santorski & Co, (roz. 2 i 3)

Wiedza

Potrafi scharakteryzować specyfikę pomocy psychologicznej udzielanej dzieciom i młodzieży.

Zna kolejne etapy procesu psychologicznej skierowanej do dzieci i młodzieży.

Zna podstawowe techniki terapeutyczne stosowane w psychoterapii dzieci i młodzieży.

Zna zasady etyczne udzielania pomocy psychologicznej dzieciom i młodzieży

Umiejętności

Posiada na poziomie podstawowym umiejętności potrzebne do nawiązania kontaktu terapeutycznego z dzieckiem i jego rodzicami.

Potrafi określać czynniki zakłócające rozwój dzieci i młodzieży.

Potrafi zaplanować i dobrać formy pomocy psychologicznej w zależności od problemu dziecka.

Posiada pogłębione umiejętności w zakresie obserwacji, kontaktu klinicznego z dzieckiem i jego rodzicami oraz takich technik terapeutycznych jak zabawa czy rysunek.

Kompetencje społeczne

Posiada świadomość specyfiki funkcjonowania dziecka na poszczególnych etapach rozwoju i potrafi z tej wiedzy skorzystać w kontakcie z dzieckiem i jego rodzicami.

Wrażliwy na ograniczenia i możliwości funkcjonowania emocjonalnego, poznawczego i społecznego dziecka na poszczególnych etapach rozwoju.

Jest wrażliwy na ochronę dobrostanu psychicznego i praw dzieci do poszanowania ich prywatności w procesie udzielanej pomocy psychologicznej

Wykład - obecność i aktywność, test składający się z 25 zadań (pytań wielokrotnego wyboru i pytań otwartych

Wykłady - zagadnienia

1. Specyfika udzielania pomocy psychologicznej dzieciom i młodzieży, problemy etyczne

2. Diagnoza a terapia

3. Terapia dzieci w ujęciu różnych podejść teoretycznych – psychodynamicznym, humanistycznym, behawioralno-poznawczym

4. Specyfika terapii i pomocy psychologicznej skierowanej do dzieci w wieku niemowlęcym i poniemowlęcym

5. Pomoc skierowana do rodziców

Link do zespołu

https://teams.microsoft.com/l/team/19%3aef0681ea1f0f42f4b993a3d9e0ab2e85%40thread.tacv2/conversations?groupId=577c93ad-7a36-4dde-b65a-328b4a3ae73f&tenantId=aee18df6-9fc6-4188-b9f4-b3f12e451c86

Sposób pomiaru efektów kształcenia:

wykład: dyskusje dydaktyczne, analiza materiału klinicznego, prezentacja multimedialna